Στην εποχή της αθλητικής παγκοσμιοποίησης, το πιο ξενέρωτο πράγμα είναι συνήθως πλάνα από πανηγυρισμούς αποδυτηρίων, μετά από κατάκτηση τίτλου.
Ένα μάτσο ετερόκλητοι τύποι, που μιλάνε διαφορετικές γλώσσες και έρχονται από διαφορετικά μέρη και έτυχε να φοράνε την ίδια φανέλα, πρέπει να βρουν κοινούς κώδικες για να γιορτάσουν μαζί.
Δεν είναι εύκολο. Υπάρχει το κλασικό, το εθιμικό Campeones που φωνάζουν όλοι μαζί. Θα ακούσεις τον ύμνο της ομάδας. Και μετά; Και μετά ο καθένας ό,τι του καπνίσει.
Μόνο που εδώ τα πράγματα ήταν διαφορετικά…
Οι παίκτες τα «έσπασαν» στα αποδυτήρια, φωνάζοντας συνθήματα που ακούνε όλη την χρονιά από την εξέδρα. Όλοι οι ξένοι ήταν μέσα στο κλίμα, ήξεραν απ’ έξω όλα τα λόγια. Ένιωθαν.
Αντιλαμβάνονταν το μεγαλείο και την ιστορικότητα της στιγμής για τον σύλλογο που παίζουν. Έμοιαζαν με οπαδούς και όχι με ψυχρούς, τυπικούς επαγγελματίες.
Αυτό που έχει πετύχει ο ΠΑΟΚ, να βάλει βαθιά στο πετσί του κάθε παίκτη του το DNA του συλλόγου, δεν είναι ούτε απλό, ούτε εύκολο. Κι αυτό παίζει πάντα ρόλο όταν όλοι καλούνται να πάρουν επαγγελματικές αποφάσεις. Κρατήστε το αυτό…
