Είναι η εποχή που σιχαίνεται όσο καμία άλλη. Η εποχή που κάθε χρόνο τον… γερνάει. Η εποχή που τον μαραζώνει, που τον κάνει να κάνει τον ύπνο του, να εκνευρίζεται, να γίνεται δύστροπος και απότομος. Αυτό το καλοκαίρι όμως δείχνει να είναι διαφορετικό.
Κλαμπ Μπριζ. Λέφσκι Σόφιας. Μαρσέιγ. Ομόνοια. Σλόβαν Μπρατισλάβας. ΜΠΑΤΕ Μπόρισοφ. Έστερσουντ. Αυτές είναι οι 7 ομάδες στις οποίες σταμάτησαν οι ισάριθμες τελευταίες ευρωπαϊκές διαδρομές του ΠΑΟΚ. Παρατηρείτε ένα μοτίβο; Με εξαίρεση την ομάδα της Μασσαλίας, όλοι οι υπόλοιποι ήταν επιθυμητοί αντίπαλοι. Ήταν ομάδες που προκάλεσαν χαμόγελα την ημέρα της κλήρωσης. Ήταν ομάδας που πιθανώς να προκάλεσαν εφησυχασμό, να μην κινητοποίησαν τους κατάλληλους μηχανισμούς που απαιτεί η Ευρώπη.
Ούτε η Μπόρατς από την Μπάνια Λούκα, ούτε η Εγνατία έχουν το απαιτούμενο ειδικό βάρος για να φοβίσουν τους πρωταθλητές ομάδες, όμως ξέρετε κάτι; Είναι κι αυτοί πρωταθλητές.
Για να φτάσουν ως εδώ χρειάστηκε να ξεπεράσουν όλους τους εγχώριους αντιπάλους τους. Κάτι πρέπει να έκαναν καλά.
Η Μπόρατς πήρε το πρωτάθλημα Βοσνίας από την πολύ πιο πλούσια Σαράγεβο και την Ζρίνσκι Μόσταρ που είχε σηκώσει τα δύο προηγούμενα. Κάτι σημαίνει αυτό.
Η Εγνατία, μία επαρχιακή ομάδα της Αλβανίας, μπήκε σφήνα στις δυνάμεις από τα Τίρανα και σήκωσε το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Κι αυτοί πρέπει να έκαναν κάτι καλά.
Όχι, δεν μοιάζουν για ομάδες που μπορεί να φοβίσουν τον ΠΑΟΚ. Ωστόσο, η ιστορία διδάσκει ότι ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Δικέφαλου ήταν πάντα ο εαυτός του.
Το καλό είναι πως έχουν γνώση οι φύλακες. Εδώ και αρκετό καιρό το game by game έχει γίνει δεύτερο δέρμα σε όσους βρίσκονται στον ασπρόμαυρο οργανισμό, ανεξαρτήτως ποιος είναι ο επόμενος αντίπαλος.
Εδώ και αρκετό καιρό, ο ΠΑΟΚ τα κάνει όλα σωστά, σέβεται το ποδόσφαιρο, τους άγραφους νόμους, την λογική του.
Αποφεύγει τον εντυπωσιασμό και εστιάζει στην ουσία.
Αποφεύγει τις μεγάλες αλλαγές και επιλέγει μόνο διορθωτικές κινήσεις.
Αποφεύγει τον εφησυχασμό και κλείνει παστρικά όλα τα ανοιχτά μέτωπα.
Ανανέωσε ό,τι συμβόλαια ήταν να ανανεώσει. Κάνει στοχευμένες προσθήκες, όπως αυτή του Μαντί Καμαρά.
Χειρίζεται με ψυχραιμία, ακόμα κι αυτές που στράβωσαν (Μεϊτέ) ή κόλλησαν (Κεντζιόρα).
Να το πω διαφορετικά; Πρώτη φορά είδα τον Λουτσέσκου τόσο άνετο, τόσο ανάλαφρο, τόσο χαμογελαστό τέλη Ιουνίου…
