Θυμάται μία σειρήνα να ουρλιάζει μέσα στην νύχτα. Και τον φόβο που για τις βόμβες. Η μητέρα του τον άρπαξε για να τρέξουν στα καταφύγια. Δεν θυμάται πόσο έμεινε εκεί. Η μνήμη δημιουργεί απωθητικούς μηχανισμούς και η αίσθηση του χρόνου αλλοιώνεται.
Μέσα σε μία μέρα άλλαξαν όλα. Μόλις οι σειρήνες σταμάτησαν, αυτός, η μητέρα του, ο θείος του, η θεία του στριμώχτηκαν σε ένα αυτοκίνητο και έκαναν ταξίδι 17 ωρών ως το Μόναχο, έξω από το οποίο ο παππούς του είχε ένα μικρό ξύλινο σπίτι.
Συνολικά 11 μέλη της οικογένειας Λόβρεν άφησαν την Κράλιεβα Σουτιέσκα ένα χωριό έξω από την Ζένιτσα της Βοσνίας, φεύγοντας μόνο με μία βαλίτσα στο χέρι. Άφησαν πίσω σπίτια, χωράφια, ένα μικρό παντοπωλείο, τα πάντα. Ένας βίαιος ξεριζωμός, ένα τραύμα που δεν επουλώνεται ποτέ.
Ο αδερφός του θείου του δεν πρόλαβε να φύγει μαζί τους, λιντσαρίστηκε και μαχαιρώθηκε στην πλατεία του χωριού. Ο Nτέγιαν Λόβρεν γίνεται πολύ συναισθηματικός , όταν μιλάει για αυτές τις στιγμές.
Το ίδιο συναισθηματικός γίνεται και όταν μιλάει για την Γερμανία, που… υιοθέτησε αυτόν και περίπου 100.000 πρόσφυγες από αυτόν τον παράλογο εμφύλιο. Την αισθάνεται ως δεύτερη χώρα, την ευγνωμονεί για την ανοιχτή αγκαλιά που του πρόσφερε.
Η Μπάγερν Μονάχου δημιούργησε τα πρώτα παιδικά πρότυπα. Ήταν περίπου 6-7, όταν πήγε στο προπονητικό κέντρο των Βαυαρών, έχει ακόμα τις φωτογραφίες με Λόταρ Ματέους και Μπισέντ Λιζαραζού.
Κάθε έξι μήνες οι γονείς του έπρεπε να ανανεώνουν την άδεια παραμονής, όμως λίγο μετά το τέλος του πολέμου, η γερμανική… υιοθεσία διεκόπη εξίσου βίαια. Η οικογένεια βρήκε στέγη στο Κάρλοβατς, 50 χιλιόμετρα έξω από το Ζάγκρεμπ, ο πατέρας έγινε ελαιοχρωματιστής και η μητέρα ταμίας σε σούπερ-μάρκετ.
Ο Ντέγιαν μιλούσε άπταιστα γερμανικά, όμως δεν ήξερε ούτε να γράφει ούτε να διαβάζει στα κροατικά. Η προσαρμογή ήταν δύσκολη. Το ποδόσφαιρο τον βοήθησε να ενσωματωθεί, αυτό που άλλαξε την ζωή του. Αρκούσαν δύο χρόνια στα τσικό της Κάρλοβατς για να τον εντοπίσει η Ντινάμο Ζάγκρεμπ σε ηλικία 15 ετών και να βάλει τα θεμέλια για μία λαμπρή καριέρα.
Κάθε φορά που μιλάει για το προσφυγικό ζήτημα, βουρκώνει. Και ζητάει από τον κόσμο να θυμάται ένα μόνο πράγμα: «όταν βλέπω πρόσφυγες, θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν φταίνε αυτοί που ξεριζώθηκαν. Παλεύουν για την ζωή τους, να σώσουν τα παιδιά τους. Δώστε τους μια ευκαιρία και θα δείτε ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι όχι».
