Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός ήταν ο Αμπέλ Φερέιρα σε πρόσφατη συνέντευξή του στην Πορτογαλία αναφορικά με τη μετακίνησή του στην Παλμέιρας και το πώς εξαρχής αντιμετωπιζόταν από τους φιλάθλους του βραζιλιάνικου κλαμπ. Στα αξιοσημείωτα μάλιστα πως ανέπτυξε λεπτομερώς δύο μέχρι πρότινος άγνωστες στο κοινό ιστορίες, μίλησε για το διδακτικό του βιβλίο «Cool Head, Hot Heart» από τις εμπειρίες που έχει αποκομίσει, τονίζοντας το mindset που επιλέγει προκειμένου να επικοινωνεί τις σκέψεις του στο γκρουπ ποδοσφαιριστών του.
Αναλυτικότερα όσα τόνισε στη μακροσκελή συνέντευξη που έδωσε στη Βραζιλία: Ο τρόπος ζωής μου είναι πολύ έντονος, είναι πολύ καθημερινός. Ζει στο εδώ και τώρα. Αυτό που πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια, έχει το χρόνο του. Εγώ, στην επαγγελματική μου ζωή, το κάνω με τον ίδιο τρόπο. Θα σας πω δύο ιστορίες για το πότε έφτασα στην Παλμέιρας. Το πρώτο: ο κόσμος αναρωτιόταν γιατί εγώ, όταν έφτασα εδώ, ήμουν ένας προπονητής που δεν είχε τίτλους. Αλλά ο κόσμος θα έπρεπε να αναρωτιέται γιατί οι σύλλογοι πλήρωσαν για μένα, έναν προπονητή χωρίς τίτλους.
Γιατί ένας σύλλογος όπως ο ΠΑΟΚ πήγε στην Μπράγκα και πλήρωσε 3 εκατομμύρια ευρώ; Γιατί η Παλμέιρας πήγε στον ΠΑΟΚ για να πληρώσει τη μεταγραφή μου; Αυτός ο προπονητής δεν έχει απολυθεί ακόμα! Περιμένω να συμβεί. Αλλά δεν έχω απολυθεί ακόμα. Και οι άνθρωποι, αντί να το σκέφτονται, σκέφτηκαν την απουσία τίτλων. Εντάξει, αλλά ποιους συλλόγους έχω προπονήσει; Πού δούλεψα για να έχω αυτή τη δυνατότητα να κερδίσω τίτλους;
Η Παλμέιρας έκανε τρεις συνεντεύξεις μαζί μου πριν με επιλέξει. Ο σύλλογος ήξερε πολύ καλά ποιον υπέγραφε. Ήξερε πώς έπαιζα. Και η δεύτερη ιστορία, κανείς δεν ξέρει: πήγα ενάντια σε όλα και σε όλους στην οικογένειά μου. Οι γονείς μου είπαν, ́ ́Μην πας! Μην πάτε! Μην πας!” Η γυναίκα μου είπε, ́ ́Μην πας! Μην πάτε! Μην πας!” Του είπα: «Αν με συμπαθείς, θα με συμπαθείς ακόμα, αλλά θα φύγω».
Πήγα ενάντια σε όλη μου την οικογένεια. Κανείς δεν ήθελε να έρθω. Κανένας. Ήρθα, αποκλειστικά και μόνο από δική μου πεποίθηση. Παρόλο που γνωρίζουμε ότι ο μέσος όρος παραμονής των προπονητών στη Βραζιλία είναι τρεις μήνες. Αλλά ήθελα να έχω μια καλή ομάδα στη διάθεσή μου. Έφτασα όμως και είδα μια ομάδα που, πάνω απ’ όλα, δεν πίστευε στον εαυτό της. Μια ομάδα που της έλειπε η αγάπη. Έπρεπε να ακούσουμε τους αθλητές. Συχνά, ο προπονητής μιλάει, μιλάει, μιλάει, μιλάει, μιλάει και ξεχνά να ακούσει την άλλη πλευρά.
Στη συνέχεια, όταν έχεις μια δομή όπως η Παλμέιρας, πρέπει απλώς να πάρεις τη φιλοσοφία του παιχνιδιού σου, η οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φιλοσοφία του να είσαι στη ζωή που μεταφέρω, ειδικότερα, στο ποδόσφαιρο. Έτσι μπορέσαμε να δημιουργήσουμε μια εργατική οικογένεια εδώ. Κάναμε τους παίκτες να εμπιστευτούν πραγματικά τον εαυτό τους. Ότι πίστευαν ότι ήταν πολύ καλύτεροι από ό, τι νόμιζαν.
Αυτή τη στιγμή, θα έλεγα ότι οι παίκτες μου είναι ικανοί να παίξουν χωρίς προπονητή.
Ναι, ξέρω ότι αν μετά από τρεις μήνες με έδιωχναν, η οικογένειά μου θα έλεγε: «Βλέπεις; Σου είπαμε να μην πας…». Αλλά γιατί να ξοδέψετε ενέργεια σε αυτό; Προτιμώ να επικεντρώνομαι στα πράγματα που ελέγχω. Δεν μπορώ να θυμηθώ τα τρόπαια. Θυμάμαι τις σχέσεις, τις αγάπες που δημιουργήσαμε εδώ, την οικογένεια. Το Libertadores, το κύπελλο, δεν είναι αυτό που μου έρχεται στο μυαλό. Έρχεται όλη η δουλειά, όλα τα βάσανα, το να διασχίσω τον Ατλαντικό και να αφήσω πίσω την οικογένειά μου.
Αυτό ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο. Και τη στιγμή των πρώτων κατακτήσεων, λέτε: «Άξιζε τον κόπο!». Στον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες του 2020, κόντρα στη Σάντος, παίξαμε στο Μαρακανά, για μένα, τον ναό του ποδοσφαίρου. Αλλά παίξαμε κεκλεισμένων των θυρών λόγω της πανδημίας. Δεν είναι το ιδανικό περιβάλλον για ένα παιχνίδι αυτού του μεγέθους. Αλλά προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα με θετικό τρόπο.
Είχαμε μια πολύ νέα ομάδα. Αν το Μαρακανά ήταν γεμάτο, δεν ξέρω πώς θα αντιμετώπιζαν αυτές τις στιγμές ο Ντανίλο, ο Πατρίκ ντε Πάουλα και ο Γκαμπριέλ Μενίνο, για παράδειγμα, έτσι δεν είναι; Ήξερα πώς ήταν, 21 χρόνια αργότερα, να έχω την ευκαιρία να κερδίσω ξανά τον διαγωνισμό. Και, παίζοντας στο Μαρακανά, που είναι ο ναός του ποδοσφαίρου. Επίσης, με τις οικογένειές μας, που ήταν προσκεκλημένοι, παρόντες στο γήπεδο.
Θυμάμαι να φωνάζω -και το ακούτε αυτό στην τηλεόραση- λίγο πριν από τον στόχο: “Οικογένεια, οικογένεια, οικογένεια, οικογένεια”. Πριν από τον αγώνα, ο Weverton είχε δώσει το ακόλουθο μήνυμα στην ομάδα: «Παιδιά, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, αν έχουμε δυσκολίες, κοιτάξτε ψηλά και θυμηθείτε την οικογένειά μας. Όταν χρειάζεται να πάρεις λίγη επιπλέον ενέργεια, κοίτα την οικογένειά μας».
Άρπαξα τη σκανδάλη. Βλέπετε, ήμουν εκεί ουρλιάζοντας τα τελευταία 5 λεπτά, «Οικογένεια, οικογένεια, οικογένεια». Το σίγουρο είναι ότι ήταν μια υπέροχη στιγμή. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις αυτό που νιώθεις. Βάλτε αυτό το συναίσθημα σε λέξεις. Είναι σχεδόν σαν να ρωτάς μια μητέρα πώς είναι να είσαι μητέρα. Νομίζω ότι καταλαβαίνει μόνο εκείνους που αισθάνονται και περνούν την ίδια εμπειρία.
Το ποδόσφαιρο παίζεται από ανθρώπους. Νομίζουμε ότι οι παίκτες είναι μηχανές, αλλά είναι άντρες. Και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες. Έχουν φόβους, ανησυχίες, ανησυχίες και προβλήματα στο σπίτι. Αυτό, για μένα, είναι ένα από τα μυστικά: να βλέπεις τον παίκτη ως άνθρωπο, όχι ως παίκτη. Οπότε ο προπονητής πρέπει να είναι ευέλικτος. Πρέπει να είναι πατέρας, πρέπει να είναι φίλος. Μερικές φορές, πρέπει να είναι δύσκολο. Όταν επιπλήττω την κόρη μου, δεν θέλω να γίνει χειρότερη, θέλω να γίνει καλύτερη.
Όταν οι παίκτες το καταλαβαίνουν αυτό, όλα γίνονται πιο εύκολα. Και μπορέσαμε να δημιουργήσουμε αυτή τη σχέση μετωπικότητας μεταξύ μας. Μια πραγματική σχέση. Κάτι θεμελιώδες. Οι αξίες μου δεν έχουν αλλάξει καθόλου από τότε που ήρθα εδώ. Το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει είναι ότι έχω περισσότερους τίτλους. Και οι άνθρωποι σας αναγνωρίζουν περισσότερο. Αλλά οι αρχές μου και ο τρόπος ύπαρξής μου είναι ακριβώς οι ίδιοι.
Μια άλλη διαφορά είναι ότι είμαι πολύ πιο εκτεθειμένος τώρα από ό, τι όταν ήμουν στην Μπράγκα. Η Μπράγκα είναι ο τέταρτος σύλλογος στην Πορτογαλία και έγινα ο μεγαλύτερος πρωταθλητής Βραζιλίας, σε μια χώρα με περισσότερους από 200 εκατομμύρια κατοίκους. Είναι μια άλλη διάσταση. Ένα άλλο μεγαλείο. Αλλά οι συμπεριφορές είναι οι ίδιες όπως πριν. Το προπονητικό μου επιτελείο και εγώ εκδώσαμε ένα βιβλίο με τίτλο «Cool Head, Hot Heart». Είναι ένα διδακτικό βιβλίο, το οποίο απεικονίζει τις εμπειρίες μας στη Βραζιλία. Είναι, πάνω απ’ όλα, ένα βιβλίο αλληλεγγύης. Είναι όλα εκεί, λεπτομερή μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Μιλώντας για την τεχνική μου ομάδα, θέλω να πω ότι η δομή μας είναι πολύ καλά διαιρεμένη. Ο Carlos Martinho είναι υπεύθυνος για την ανάλυση της ομάδας μας. Tiago Costa, για την ανάλυσή του για τον αντίπαλο. Ο VitorCastanheira κάνει την άμεση σύνδεση με την εκπαίδευση. Και ο João Martins φροντίζει για το κέντρο υγείας και απόδοσης. Είναι όλοι προπονητές. Έτσι, έχουμε συζητήσει πολύ για την προπόνηση και τη στρατηγική του παιχνιδιού, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από λεπτομέρειες. Με την πάροδο του χρόνου, έμαθα ότι δεν έχει νόημα να δίνεις πάρα πολλές πληροφορίες για τον αντίπαλο στους παίκτες.
Το σημαντικό είναι να καταλάβουν και να κάνουν καλά ποιες είναι οι συμπεριφορές μας με και χωρίς την μπάλα. Όταν το καταφέρνουμε αυτό, τότε βάζουμε τον αντίπαλο στην εξίσωση δίνοντας δύο ή τρεις συμβουλές με και χωρίς την μπάλα. Όταν πηγαίνουμε σινεμά, στο τέλος μιας ταινίας που διήρκεσε μιάμιση ώρα, σε ρωτάω τι σου άρεσε στην ταινία. Καταγράφετε τρία πράγματα. Εδώ είναι δύο ή τρία μικρά πράγματα που είδατε στην ταινία και ήσασταν εκεί για μιάμιση ώρα.
Έτσι, αν γνωρίζετε καλά αυτά τα δύο ή τρία πράγματα, αυτό είναι υπέροχο. Για μένα, το λιγότερο είναι περισσότερο. Το δύσκολο πράγμα στο ποδόσφαιρο είναι να παίζεις εύκολα. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι παίκτες.
Στο παιχνίδι του ποδοσφαίρου, όλοι εξαρτόμαστε ο ένας από τον άλλο. Φτάνουμε σε ανταγωνιστική ωριμότητα όταν όλοι μπορούν να σκέφτονται το ίδιο πράγμα ταυτόχρονα. Τότε είναι που η μπάλα είναι στο δεξί σου μπακ και όλοι καταλαβαίνουν τι πρέπει να κάνουν. Είναι το ίδιο πράγμα χωρίς την μπάλα. Όταν η μπάλα είναι στο αριστερό τους μπακ, τι πρέπει να κάνουμε συλλογικά;
Αυτό που με κάνει χαρούμενο είναι όταν οι αθλητές το βλέπουν, το κάνουν και, στο τέλος, τους δείχνουμε τι έχουν κάνει. Και πείθουν τους εαυτούς τους ότι αυτός είναι ο τρόπος. Γνωρίζοντας ότι θα χάσουμε, αλλά αυτός είναι ο τρόπος να πάμε. Η ήττα δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία μας. Η ήττα είναι μέρος της επιτυχίας. Είναι καλό για τους ανθρώπους να το καταλάβουν αυτό».
