Η υπόθεση σέντερ φορ στον ΠΑΟΚ είναι πραγματικά για ανάλυση και παράλληλο ψυχογράφημα. Γιατί είναι τόσο μπερδεμένο το πράγμα που πόρισμα δεν βγαίνει.
Όλα τα δεινά ξεκίνησαν, όταν ο Ράζβαν ζήτησε τον Νέλσον Ολιβέιρα. Παρότι η επιλογή στράβωσε λόγω των χιαστών που υπέστη με το καλημέρα, ο Ρουμάνος εσωτερικά δέχτηκε σκληρή κριτική για αυτή και το αντιλήφθηκε.
Ενώ ο ίδιος θα ήθελε έκτοτε να μη συμμετέχει στα μεταγραφικά πλην της κατεύθυνσης σε θέματα χαρακτηριστικών, ο Ιβάν τον εμπιστεύεται και τον θέλει συνομιλητή.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, ο Ρουμάνος ξεψαχνίζει υπερβολικά κάθε περίπτωση που του πάνε γιατί δεν θέλει να βιώσει τα ίδια. Παράλληλα όμως, τα ζητούμενα που έχει από τα φορ, είναι πάρα πολύ σύνθετα με αποτέλεσμα να δυσκολεύει η επιλογή.
Μέσα από αυτή την κατάσταση και το σκάουτινγκ έχει θέμα, αφού δεν μπορεί να βρει εύκολα λύσεις. Ο χρόνος χάνεται, η πίεση αυξάνεται και το αποτέλεσμα είναι να επιστρέφουν σε επιλογές που παλαιότερα είχαν απορριφθεί για διάφορους λόγους. Και ο Τισουντάλι και ο Τσάλοφ, ήταν επιλογές που είχαν συζητηθεί. Ο ΠΑΟΚ πήρε και τους δύο, με αποτέλεσμα ο Λουτσέσκου να αναγκαστεί – με την ατυχία του τραυματισμού Μπράντον – να εμπιστευτεί πιο γρήγορα απ όσο θα ήθελε, δύο παιδιά τα οποία δεν έχουν αφομοιώσει τον τρόπο παιχνιδιού του. Και αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει ένας εκνευρισμός αυτή τη στιγμή. Όσο και να ακούγεται παράξενο, ο Λουτσέσκου σήμερα, θα ήθελε να χρησιμοποιεί έστω τον Σαμάτα.
