Ο ΠΑΟΚ τελικά κατάφερε να κλείσει την μεταγραφική περίοδο έχοντας καλύψει όλα τα κενά του. Προφανώς ο Λόβρεν είναι καλύτερος παίκτης του Έκονγκ όπως και να είναι, ο Κόλεϊ είναι ένα παιδί που δεν ξέρω αν είναι καλύτερος του Κουλιεράκη, αλλά έχει μία σταθερότητα που δεν την φοβάσαι, ο Γκόμεζ σε χαρακτηριστικά είναι πολύ πιο ουσιαστικός από τον Ράφα Σοάρες, ο Καμαρά προφανώς και θα προσφέρει περισσότερα από τον Μάρκος Αντόνιο, ο Μπακαγιόκο έχει πολύ ανώτερο βιογραφικό από τον Μεϊτέ και πιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έλειπαν από τον χώρο, προστέθηκε στους υπάρχοντες μεσοεπιθετικούς ο Σορετίρε και ο Τισουντάλι και ο Μαροκινός δίνει μεγαλύτερο βάθος στην επίθεση μαζί με τον Τσάλοφ.
Όλα βέβαια θα φανούν στο χορτάρι, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις η αντικατάσταση παικτών αφορά περιπτώσεις που ήταν εδώ και δεν προσέφεραν, ενώ υπάρχουν και αυτές που προστέθηκαν αριθμητικά για να υπάρχουν περισσότερες λύσεις.
Κάπου θα πρέπει να δούμε και κάποια ζητήματα που πολλές φορές νομίζουμε πως αφορούν στη λειτουργία του ΠΑΟΚ, αλλά ίσως αφορούν γενικότερα το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Όλες οι ομάδες, μεγάλες και μικρές, εκμεταλλεύτηκαν αυτό το διάστημα των 11 ημερών που μπορούσαν να αποκτήσουν ποδοσφαιριστές. Και δεν αναφερόμαστε σε συμπληρώματα. Για παράδειγμα, η ΑΕΚ έχοντας πουλήσει τον Πόνσε 2,5 μήνες πριν, βρήκε λύση στο 90΄, ο Ολυμπιακός τον αντί – Ποντένσε Γουίλιαν τον βρήκε στο διάστημα αυτό. Το θέμα είναι σίγουρα γενικό, αλλά και σε κάποιες φάσεις ειδικό όσον αφορά στη λειτουργία κάθε ομάδας.
